गावगप्पा

चिंतोजीरावांकडे पाहुणे आलेत. बर्‍याच दिवसांनी कुणी सांगून भेटायला येतंय, हे कळाल्याने चिंतोजीराव हातातलं काम टाकून फाट्यापर्यंत स्वागताला जाऊन पाहुण्यांना घेऊन...

तर मंडळी, रामराम... आमच्या गावात मातर भुत हाय न थे नुसतंच नाही त आंगात गी येते, येच्यावर निस्ता इस्वास नाही...

रामराम मंडयी... का म्हनता? मांगच्या टायमाले म्या तुमाले आमच्या गावचं झोटींगचं भूत सांगतलं. आता मातर म्या हे ‘भूताडन’ सांगत हाव...

झोटींग दिसला, असं सांगनारे तिथं थ्यो दिसते, हे मालूम असूनबी त्याले वळखे नाही. मंग हवेत सिगारेट तरंगत अन् भसाभसा धुर...

माह्या आजीले एकडाव म्या इचारलं व्हतं का, ‘आज्जे भुत असतेत का?’ आता ह्या सवाल एकदम माह्या वयाच्या लेकरायनं इचाराव असा...

मांगच्या टायमाले म्या तुमाले सांगलं होतं का म्होरच्या टायमाले गावाकडचे भूतं सांगन म्हनून. आता आपन गावाकडं जातो ना तवा ध्यानात...

पाह्यटं अंधारात बायकाले बसा लागते न मंग ऊनं निंघू लागल्यावर मानसं बसतेत दुतर्फ टमरेल घेवून. सोनखत करत बसलेले मान्सच दिसते...