‘इन्स्पेक्टर विजय, तुम्ही ताबडतोब लॅबमध्ये आलात तर बरे होईल,’ पलीकडून डॉ. हेमंतचा आवाज आला आणि विजय जरा आश्चर्यात पडला. सहसा त्याला फोरेन्सिक लॅबमध्ये जाण्याची कधी वेळ येत नसे. रिपोर्ट तयार झाले की, फोन यायचा आणि मग एखादा हवालदार रिपोर्ट आणायला जायचा. खून, खुनाचा प्रयत्न किंवा दरोडा अशा घटनांच्या ठिकाणी फोरेन्सिकवाल्यांनी जी काही चाचपणी केली असेल, पुरावे गोळा केले असतील त्याचे ते रिपोर्ट असायचे. फोरेन्सिकवाला डॉ. हेमंत त्याचा मित्र देखील होता, पण त्याने कधी असे थेट आमंत्रण धाडले नव्हते अन् ते देखील जरा काळजीच्या सुरात.
‘काय रे हेमंत, काय झाले? काही विशेष?’ विजयने चौकशी केली.
‘आहुजा मर्डर केस…’ डॉ. हेमंतने तीनच शब्द उच्चारले आणि विजय हवालदार जाधवांना आवाज देत जीपकडे धावला.
उद्योगपती किशोर आहुजा.. शहरातील एक नामवंत व्यक्तिमत्त्व. हजारो हातांना काम देणारा देवमाणूस. एखादे सामाजिक कार्य असो किंवा एखाद्या आपत्तीत लोकांना मदत करायची असो, आहुजा कायम पुढे असायचे. बरं, हे सगळे करताना कुठेही मी पणा नाही, पुढे पुढे करायची वृत्ती नाही. अगदी सामाजिक उपक्रमातल्या फोटोत दिसणेही ते शक्यतो टाळायचे. साधा, सज्जन, सालस माणूस. अशा या किशोर आहुजांचे प्रेत दोन दिवसांपूर्वी त्यांच्याच एका बंद असलेल्या प्रोसेसिंग युनिटमध्ये सापडले होते. अत्यंत अमानुषपणे छातीत सुरा भोसकून त्यांचा खून करण्यात आला होता. संपूर्ण शहरात त्याचीच चर्चा होती आणि लोकांमध्ये संताप देखील होता. अत्यंत नाजूक अशी ही केस इन्स्पेक्टर विजयकडे आली होती. त्यामुळे
डॉ. हेमंतच्या फोनमुळे तो जरा धास्तावला. आता हा हेमंत गुंता सोडवतो का वाढवतो काय माहीत, अशा विचारात विजयने गाडीचा वेग वाढवला.
‘येस हेमंत, काय बातमी?’ विजयने आत शिरताच धाडकन प्रश्न टाकला.
‘आपल्या दोघांसाठी फारशी चांगली नाही,’ तितक्याच त्वरेने डॉ. हेमंतचे उत्तर आले.
‘नीट सांग रे. काय मिळाले तपासणीत?’
‘विजय, आहुजांच्या छातीत त्वेषाने वार करण्यात आला होता आणि त्यामुळे त्यांचा मृत्यू झाला हे तर आपल्याला माहिती आहे. पण ज्या प्रकारे हा वार झाला आहे त्याने मी बुचकळ्यात पडलो आहे.’
‘असे काय झाले आहे?’
‘समजा, मी तुझ्यावर चाकूने वार केला तर चाकू आत खुपसल्यावर मी पुन्हा तो बाहेर काढेन… बरोबर?’
‘हो. किंवा मग तू तो तसाच ठेवून पळ काढशील.’
‘राइट. पण आहुजांच्या केसमध्ये आपल्याला त्यांच्या छातीत किंवा आसपास कुठेच मर्डर वेपन मिळालेले नाही. अर्थात, खुनी ते घेऊन पळून गेला आहे.’
‘तुझा मुद्दा नक्की काय आहे हेमंत?’
‘हे मर्डर वेपन माझ्या डोक्याला घोर लावते आहे.’
‘का?’
‘ज्या प्रकारे आहुजांच्या छातीवरचा वार आहे, तसा वार फक्त चाकू हृदयात खुपसला आणि तसाच ठेवला तरच होऊ शकतो. म्हणजे, आहुजांच्या छातीत चाकू किंवा तत्सम धारधार हत्यार खुपसल्यावर ते पुन्हा बाहेर ओढायचा प्रयत्न झालेला नाही आणि त्यांच्या छातीवर आपल्याला कुठलेही खुपसलेले हत्यार मिळालेले नाही.’
‘समजा हत्यार प्रचंड धारधार असेल, एकदम पातळ पात्याचा चाकू असेल तर?’
‘तरी देखील जखमेचा घाव तो बाहेर काढल्यानंतर आकाराने वेगळा दिसणार. शरीराच्या आतील भागाची अवस्था बदललेली असणार.’
‘तुला नक्की काय म्हणायचे आहे?’
‘आहुजांच्या खुनासाठी जे हत्यार वापरण्यात आले आहे ते जणू आत खुपसले आणि नाहीसे झाले,’ कपाळावर बुक्की मारत उद्वेगाने डॉ. हेमंत म्हणाला.
‘असे कसे शक्य आहे?’
‘तेच समजत नाहीये. आजवरच्या माझ्या कारकीर्दीत मी हे असले हत्यार कधी पाहिलेले नाही.’
‘एखाद्याने काही वेगळे हत्यार बनवले असेल तर?’
‘अरे कितीही बुद्धिमान माणसाने हत्यार तयार केले असले तरी पण छातीत वार केल्यावर ते पुन्हा बाहेर तर ओढायला लागणार ना?’ डॉ. हेमंतने वैतागून विचारले आणि आता विजयची देखील चिंता वाढू लागली?
‘बोंबला! इतर खुनाच्या गुन्ह्यात निदान कोणत्या हत्याराने खून झाला असेल हे माहिती तरी असते. या केसमध्ये हत्यार कोणते इथून सुरुवात आहे. हेमंत आता पुढे काय करण्याचा विचार आहे तुझा?’
‘मी माझ्या सीनिअर्सना रिपोर्ट पाठवले आहेत. काही फोरेन्सिकमध्ये कार्यरत असलेल्या परदेशी मित्रांसोबतही चर्चा करतो आहे. काहीतरी माहिती नक्की हाताला लागेल. तुझा तपास कुठे पोहोचलाय?’
‘फारशी प्रगती नाही. दोन चार संशयित आहेत, पण ठोस असा काही पुरावा हातात नाही.’
‘म्हणजे?’
‘आहुजांचा साडू सध्या दिवाळखोरीच्या उंबरठ्यावर आहे, पण त्याला मदत करायला त्यांनी नकार दिला होता. काही दिवसांपूर्वी त्याने आहुजांवर बंदूक देखील उगारली होती. आहुजांच्या कापड कारखान्याचा लॅब इनचार्ज, ज्याला त्यांनी चार दिवसांपूर्वी कामावरून हाकलले होते आणि त्याने त्यांना जिवे मारण्याची धमकीही दिली होती. दोघांकडे तपास केला, पण फारसे काही हाताला लागले नाही.’
‘आहुजांसारख्या माणसाचा कोणी का खून करेल समजत नाही.’
‘मुळात आहुजा त्या बंद पडलेल्या कारखान्यात कशाला गेले होते हेदेखील अजून उलगडलेले नाही. त्यांच्या फोन तपासणीसाठी पाठवला आहे. बघू काही माहिती मिळते का ते,’ विजयने थोडक्यात माहिती देत डॉ. हेमंतचा निरोप घेतला आणि थेट सायबर एक्सपर्ट कश्यपच्या ऑफिसकडे धाव घेतली.
कश्यप नेहमीप्रमाणे लॅपटॉपमध्ये मान खुपसून बसला होता. लॅपटॉपला आहुजांचा फोन, एक पोर्टेबल हार्ड डिस्क आणि कोणते तरी एक वेगळेच यंत्र जोडलेले होते.
‘कश्यप अरे काही मिळाले का बाबा?’ विजयच्या आवाजाने कश्यप एकदम दचकला.
‘यार… तुला कितीवेळा सांगितले आहे, कामात असताना एकदम दचकवू नको. सगळे विचार भरकटतात.’
‘ओ विचारी.. आहुजाच्या फोनचे डिटेल्स द्या. मग तुमच्या विचारांचे दिवे पेटवा.’
‘थांब रे जरा. कायम घोड्यावर बसलेला असतोस. फोन लावलाय डिकोड करायला, होत आले आहे काम,’ इतके बोलत असताना कश्यपने एकदम चश्मा काढला आणि डोळे पुसत स्क्रीनकडे बघत ओरडला, ‘अबे.. काय आहे बे हे?’ त्याच्या दचकण्याने समोर बसलेला विजय देखील पटकन उठला आणि कश्यपच्या शेजारी उभा राहून स्क्रीन पाहू लागला. स्क्रीनवर एका स्त्रीसोबत आहुजांचे प्रणयप्रसंगाचे काही सेल्फी दिसत होते. फोटो गॅलरीतले फोटो एकामागे एक पुढे सरकत होते आणि ते फोटो पाहून विजय अन् कश्यप दोघेही अवाक झाले होते.
– – –
‘विजय, आर यू सीरियस?’ कमिशनर साहेबांनी जवळपास ओरडत विचारले. उत्तरादाखल विजयने आपला फोन उघडून त्यांच्यासमोर सरकवला. त्यातले दोन चार फोटो कमिशनर साहेबांनी पाहिले आणि फोन परत केला.
‘हे मीडियात आले तर प्रचंड दंगा होईल विजय. फार काळजीपूर्वक सगळे हाताळावे लागणार आहे.’
‘सर, मला वाटते मिसेस आहुजांना ह्याबद्दल कल्पना द्यायला हवी. त्यांच्याकडून काही माहिती मिळू शकेल.’
‘ओके! पण जरा सांभाळून. सब इन्स्पेक्टर उमाला बरोबर ठेव. ती सांभाळेल सगळे व्यवस्थित.’
कमिशनर साहेबांच्या ऑफिसमधून विजयने सब इन्स्पेक्टर उमाला फोन लावला आणि थेट आहुजांच्या बंगल्यावर यायला सांगितले. तो देखील बंगल्याच्या दिशेने रवाना झाला. तो पोहोचण्याच्या आधी उमा हजर झालेली होती. दोघेही सिक्युरिटी चेक करून बंगल्यात शिरले. ते आल्याची वर्दी नोकराने मिसेस आहुजांना दिली आणि काही मिनिटांत त्या हॉलमध्ये दाखल झाल्या.
‘मिसेस आहुजा, तुम्ही सध्या कोणत्या परिस्थितीमधून जात आहात त्याची आम्हाला कल्पना आहे. पण तपासकामात तुमची मदत अत्यंत गरजेची असल्याने आणि तपासात उघड झालेल्या काही महत्त्वाच्या गोष्टी तुमच्यापर्यंत पोहोचवण्यासाठी आम्ही इथे आलो आहोत.’ उमाने संयतपणे आपल्या येण्याचे कारण सांगितले.
‘तुम्ही तुमचे कामच करत आहात मॅडम. बोला माझी काय मदत हवी आहे?’ मिसेस आहुजांनी विचारले आणि विजयने आपला फोन त्यांच्या हातात दिला. मिसेस आहुजांनी पहिला फोटो पाहिला आणि फोन लगेच विजयला परत केला. मात्र त्यांच्या चेहर्‍यावर आश्चर्याचे किंवा संतापाचे कोणतेही भाव नव्हते. त्यांनी फक्त एक हलकासा उसासा तेवढा सोडला.
‘म्हणजे शेवटी हे उघड झाले तर…’ मिसेस आहुजा पडत्या स्वरात म्हणाल्या.
‘म्हणजे, मॅडम तुम्हाला ह्याची कल्पना होती?’
‘पूर्वीपासून. पण पती हाच परमेश्वर, घराण्याची अब्रू अन मुलांचे भविष्य सगळ्यांनी बांधून ठेवले होते मला.’
‘या फोटोतील स्त्री कोण आहे?’
‘माझी सख्खी बहीण अनू,’ मान खाली घालत मिसेस आहुजा पुटपुटल्या आणि विजय अन् उमा दोघांनाही धक्का बसला.
‘आणि ही दुसरी स्त्री?’ विजयने फोन दाखवत विचारले. मात्र तो फोटो पाहून मिसेस आहुजांना खरेच धक्का बसल्याचे चेहर्‍यावरून स्पष्ट दिसत होते.
‘कोण आहे ही? देवा ह्या माणसाने किती बायकांना नासवले आहे…’ संतापाने मिसेस आहुजा किंचाळल्या आणि हाताच्या ओंजळीत डोके खुपसून रडायला लागल्या. उमाने पटकन पुढे होत त्यांना सावरण्याचा प्रयत्न केला. मात्र तिचा हात झटकून त्या सरळ आत निघून गेल्या. आता ती दुसरी बाई कोण हा नवा प्रश्न सोडवायचा होता.
– – –
‘बोल कश्यप, तातडीने का बोलावले? कश्यपसमोर बसत विजयने विचारले.
‘ब्रेकिंग न्यूज आहे साहेब. आहुजांना जो शेवटचा फोन आला होता, तो त्यांच्या ऑफिसमधला होता. मात्र त्याच्या पंधरा मिनिटे आधी त्यांना एक फोन आला होता, जो रहीम नावाच्या एका माणसाचा नंबर आहे. गंमत म्हणजे ज्याच्या नावावर हा नंबर आहे, तो रहीम मरून सहा वर्ष झाली आहेत आणि त्याची एका पायाने अधू असलेली बायको सध्या हा नंबर सिकंदराबादमध्ये वापरत आहे. मग मी बराच शोध घेतला, तेव्हा असे लक्षात आले की, रहीमच्या नंबरवरून जो फोन आला होता, त्याच्या दोन दिवस आधी अजून एका अनोळखी नंबरवरून आहुजांना फोन आला होता, जो मुरुगन नावाच्या व्यक्तीचा आहे. हा मुरुगन सध्या दुबईत असतो आणि त्याचा नंबर त्याचे आईवडील केरळमध्ये वापरत आहेत.’
‘म्हणजे कोणीतरी फोन किंवा सिम हॅक करून त्यांच्या नकळत हे कॉल केलेले आहेत,’ विजय झटकन म्हणाला.
‘किंवा ज्याने कॉल केले त्याने ही दोन्ही सिम क्लोन केली असावीत. महत्त्वाचा मुद्दा म्हणजे हे सगळे करण्यासाठी प्रचंड तांत्रिक ज्ञान लागते. हे फोन करणारा माणूस तंत्रज्ञान कोळून प्यायलेला आहे. तो नक्की माझ्यासारखा एखादा सायबर एक्सपर्ट, आयटी प्रोफेशनल किंवा हॅकर असणार.’
‘टेल मी कश्यप, एखाद्या सॉफ्टवेअर बनवणार्‍या माणसाकडे असे ज्ञान असू शकेल?’
‘हो नक्की. पण तुझा रोख नक्की कोणाकडे आहे?’
‘आहुजाचा साडू नयन. त्याची दिवाळखोरीला आलेली कंपनी सॉफ्टवेअर बनवायची,’ विचारी सुरात विजय बोलला.
‘अजून एक गोष्ट, मी रहीमच्या नंबरचे सगळे कॉल रेकॉर्डदेखील तपासले. ज्या दिवशी त्या नंबरवरून आहुजांना फोन गेला त्याच दिवशी अजून एका नंबरवर संपर्क साधण्यात आला होता. तो नंबर रमेशचा म्हणजे आहुजांच्या हकालपट्टी झालेल्या लॅब मॅनेजरचा आहे,’ विजयच्या डोक्यातला गुंता आता बराच सुटायला लागला होता.
‘आणि आहुजांचा खून झाला तेव्हा रमेश आणि नयनची फोन लोकेशन काय होती हे समजेल का?’
‘रमेशची तर त्याच्या घरी दाखवते आहे आणि नयनची बंगळूर.’
कश्यपकडून परत आलेल्या विजयने सर्व पोलीस यंत्रणा जोमाने कामाला लावली. जिथे खून झाला त्याच्या आसपासचे शक्य ते सर्व सीसीटीव्ही पुन्हा तपासण्यात आले. पण रमेश किंवा नयन त्यात कुठेच दिसले नाहीत. त्यातच नयनला पुन्हा चौकशीला बोलावल्यावर त्याने बंगळुरची जाण्या-येण्याची तिकीट, हॉटेलचे बिल सगळे काही दाखवले. विजयने विमानतळावर संपर्क करून खात्री करून घेतली. विजय त्या दिवशी बंगळुरमध्येच होता. रमेश आला तोच मुळात प्लॅस्टर घालून. रस्त्याने जात असताना त्याचा अपघात झाला होता आणि लोकांनीच त्याला दवाखान्यात नेले होते. त्याने हॉस्पिटलचे बिलदेखील दाखवले. त्याला अ‍ॅडमिट करणार्‍या दोन माणसांचे नंबर देखील दिले.
– – –
‘हॅलो साहेब..’
‘बोला जाधव..’
‘तुम्ही मला रमेशची आजूबाजूला चौकशी करायला सांगितली होती ना. त्याच कामासाठी मी रमेशच्या घरापाशी रेंगाळत होतो. तेव्हा त्याच्या घरात जाताना मला एक बाई दिसली. तिची चौकशी केली तर ती रमेशची बायको निघाली.’
‘तिचे काय आता मध्येच?’
‘साहेब आहुजा साहेबांसोबत दुसर्‍या फोटोत जी गुण उधळताना दिसते आहे ना, ही तीच बाई आहे,’ जाधवने माहिती दिली आणि विजय उडालाच. त्याने सरळ दोन पोलिसांना घेऊन रमेशला उचलून आणले. लॉकअपच्या अंधारात आधीच घाबरलेल्या रमेशसमोर विजयने आपला मोबाइल धरला आणि त्यातला फोटो पाहून रमेश मटकन् खाली बसला.
‘बोल बाळा…’
त्याच्यासमोर काठी नाचवत विजय बोलला आणि रमेशने आवंढा गिळला. ‘माझी बायको आहे ती. पण तिला भुलवले होते हो साहेब त्या नीच माणसाने.’
‘तुला हे सगळे कधीपासून माहिती आहे?’
‘पहिल्यापासून. पण पैसे आणि बढतीच्या लालसेने मी तिकडे मुद्दाम डोळेझाक केली. माझ्या ह्या वागण्याने आहुजा चांगलाच शेफारला होता. मला घरगडी समजायला लागला होता. त्यातच काही दिवसांपूर्वी मी
लॅबमध्ये एका नव्या तर्‍हेच्या पदार्थाच्या कणांचा शोध लावला होता. आहुजाने आधी माझ्या प्रयोगाची तुफान खिल्ली उडवली. नंतर माझ्या पुरुषत्वाची खिल्ली उडवली. मी त्याला त्याचे धंदे उघडे करण्याची धमकी दिली, तेव्हा त्याने मला कामावरून काढायची धमकी दिली. बधत नाही म्हणल्यावर ठार मारण्याची धमकीही दिली. मी नोकरीवर लाथ मारून बाहेर पडलो. पण आहुजाने माझीच बदनामी केली आणि मी धमकी दिल्याची अफवा उठवली.’
‘पुढे?’
‘काही दिवसांपूर्वी मला एका अननोन नंबरवरून फोन आला आणि पन्नास लाख रुपये आणि कॅनडात स्थायिक करून देण्याची ऑफर दिली. बदल्यात मला आहुजाचा काटा काढायचा होता.
‘तुला शंका आली नाही त्या फोनबद्दल?’
‘एक तर मी प्रचंड रागात होतो आणि माझ्या होकारानंतर चक्क दोन तासात माझ्या घरी कुरिअर कंपनीच्या माणसाने एक पार्सल पोहोचवले. त्यात पन्नास लाख रुपये होते. कॅनडाचा व्हिसा आणि इतर कामे पंधरा दिवसात होणार होती.’
‘पण तू आहुजाला मारलेस कसे?’
‘ज्या शोधाची त्याने खिल्ली उडवली त्याच शोधाच्या मदतीने मारले मी त्याला.’
‘म्हणजे?’
‘मी जे कण शोधले आहेत, ते द्रव पदार्थाला घट्ट बनवतात. उदाहरणार्थ, पाण्याचा बर्फ. पण या कणांपासून बनलेला बर्फ हा अधिक कठीण आणि जास्त काळ घट्ट राहणारा असतो. मी व्यवस्थित आखणी केली आणि पातीच्या आकाराचा ट्रे बनवून घेतला. बंद पडलेल्या युनिटचा फ्रीज चालू स्थितीत आहे हे मला माहिती होते, कारण माझे काम आधी तिथेच चालायचे. मी आदल्या दिवशी जाऊन तिथे तो ट्रे सेट केला आणि बंद ठेवलेला फ्रीज चालू करून बाहेर पडलो. ज्याने मला हे काम सोपवले होते त्याने ठरलेल्या वेळी आहुजाला तिथे पाठवण्याची व्यवस्था करण्याचे कबूल केले आणि त्याने ती कामगिरी पारही पाडली. आहुजाची गाडी बाहेर थांबलेली मी पाहिली. आहुजा युनिटच्या आत आला आणि दारामागे लपून बसलेलो मी अचानक समोर आलो आणि तो बर्फाचा खंजीर त्याच्या छातीत रोवला. त्याला तिथल्याच पाण्याच्या हौदात ढकलले आणि पळ काढला. पण दुर्दैवाने घराजवळ माझा अपघात झाला.’
‘तो फोनवरचा माणूस कोण असेल असे वाटते तुला?’
‘साहेब, मी तो फोनवरच्या साहेबांचा आवाज ओळखला होता. आहुजाकडे कामाला लागण्यापूर्वी पाच वर्ष मी त्या साहेबांच्या प्रोसेसिंग युनिटला कामाला होतो. त्यांनी ते बंद केले म्हणून मी दुसरी नोकरी पकडली. नयन साहेबांचा आवाज मी कसा विसरेन?