गच्च भरलेल्या बसमधी तीन म्हातारे चढतात, एक धोतराचा सोगा सावरत, एक हातातली पिशी सांभाळीत तर तिसरा झुरळासारख्या मिश्या वळवीत एक शिटाजवळ येत्या. तिथं एक पोरगं बशेले.
महिपत : कुठला रे पोरा? बसू का इथं?
पोरगं : बसा ना बाबा! माला पुढल्या ष्टॉपवर उतरायचं.
गणपत : आरे महिपता, तिथं दोघचं बसतील. त्या मागल्या शिटावर चाल, तिथं तिघं मावू. ऐ संपता! तीन अर्धी तिकीट काढ बाबा.
संपत : (थेट पोरापुढं उभं रहात) पुढल्या ष्टॉपवर उतरायचंय ना? मग उठ ना! अर्धा किलोमीटर तर राहिलंय! बसू दे म्हातार्‍यांना! (बाकी दोघांकडे बघत) बसायचं तर बसा इथंच! नाहीतं जा मागं, दांड्याला लोंबकाळायला! (पोरगं बॅग घेऊन उठतं. तिघं म्हातारे शिटावर अ‍ॅडजस्ट करून बसत्या!)
गणपत : कारे महिपता, काय बघतोय खिडकीतून?
महिपत : आरे ती बाई चाल्ली ना? मागून शेम चिंगीच्या मामीसारखीच दिसली रे! साडी पण तशीच नेसलीय नौवारी!
गणपत : तुला बर्‍या पाव्हण्या खिडकीतूनच दिसत्या? अन् वळखतो बी मागं पाहून.
संपत : तो आधी बाई बघतो मग त्यांच्यात पाव्हण्या शोधतो.
महिपत : तू गप्प रे! अन् झोपू नको प्रवासात, फार घोरतो तू!
गणपत : पण आता बशीत झोपता येतं, रस्ते माधुरीच्या गालासारखे चिकनचोपडे झाले.
महिपत : रस्ते म्हणजे? समृद्धी मार्ग केला. पाहिला का कधी? आता बंगळूर-पुणे पण होतंय. गाड्या अशा नुस्त्या इमानासारख्या चालात्या. साहेबांचं व्हिजन म्हंजे एकदम भारीय.
गणपत : नाही रस्ते भारी झाले पण! फक्त तो मुंबई-गोवा काही व्हईना पहाय.
संपत : हां तिथं टोल कुठं लावायचा ते ठरत नसंल.
गणपत : टोल सगळीकडंच डबल-टीबल लागायला लागले रे, पहिल्यापेक्षा! त्याच्यात थांबा मग भरा त्याच्यात वेळ जातो तो?
महिपत : अरे रस्ते येणार म्हंजे तेवढं तर दिलं पाह्यजेल ना? त्याच्यात आता सगळं ऑनलाइन होतंय, थांबायचं कामच नाही. फास्टटॅग.
संपत : हा डायरेक खिसाच चोराला द्यायचा. घे बाबा, जेवढं पाहिजे तेवढं!
महिपत : तुला कळतंय का? आपण जबाबदार लोकांनी निवडून दिलेल्या सरकारला तू चोर बोलतोय.
संपत : कारे जबाबदार लोकं चुकू शकत नाही का? ह्या येळी फक्त नुस्तं चुकले नाही, पसा पसा माती खाल्लीय.
महिपत : तुला सांगून फायदाच नाही बघ! रस्ते होत्याय, वंदे भारत ट्रेन येत्याय. पण तू पेपर वाचतो कुठं? तुला काय डबुरं कळायचं सरकार काय करतं ते?
गणपत : बाबा, आपल्याला काय करायचं राजकारणाशी? हे वेफर खाय! हा त्याच्यात बी आता हवाच जास्त येती आजकाल. नाहीतं त्याच्यावरून भांडायचे परत! बाबाय्वो!
महिपत : (विषय बदलत) का रे तू दहाव्याला गेला होता का?
संपत : पुण्याचं म्हणतो का? त्या दहाव्याला जायचं होतं रे! टावेल-टोपी असं सगळं काढून ठेवलं आणि ह्या रोगट वातावरणानं सर्दी-खोकला झाला. अश्यात कुठं जायचं म्हंजे शंकेला कारण.
गणपत : हा मीबी नाही गेलो! जरा तुझ्या वहिनीला कणकणत होतं. पोरगं गेलं. अख्खं पुणं खणून पडलंय. सगळी ट्राफिक जॅम! गेला दहाव्यासाठी, थांबला अकराव्यासाठी!
महिपत : हा मेट्रोचं काम चालुय. पण व्हत आलं की! कुठं पण बदनाम्या करा!
संपत : तू काहून तापतो एवढा? नीट सावरून बस. पुढं ते पोरगं वकार्‍या काढतंय. वेगवान मामुबरोबर तुला रंगवायचं.
महिपत : घेतलेत त्यांनी वेगवान निर्णय. आता मुंबईची मेट्रो, हायस्पीड रेल्वे पण होईल बघ. मग नावं ठेव!
संपत : हा आता कोणतं हाफीस गुजरातला पळवायचं राह्यलंय? त्याला एवढं हायस्पीडची गरज पडंल? आणि ते आरे शिल्लक ठेवा म्हणावं. नाहीतं अगरबत्त्याच्या काडीएवढी झुडपं पण कापून काढायचे!
महिपत : उपमामुंनी सांगितलं ना? त्यापेक्षा झाडं लावतील म्हणून…
संपत : हा हे जास्त झाडं लावणार होते! ते तमक्यापेक्षा मोठं काही आणणार होते. आणि अख्खं अधिवेशन गेलं. कोणता धतुरा आणला तो दावला पण नाही.
महिपत : थांब, तुला आता लिस्टच देतो. व्हॉट्सअपवर पाठवू का? कुठली कामं कधी केली? कशी केली? तुझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं देतो का नाही बघ. तुला सांगत र्‍हातो रे, आमच्या मीटिंगला येत जाय म्हणून, ईचारायची येळ आली नसती.
गणपत : नका रे भांडू, त्या महिपताला आधीच बीपीय…!
संपत : (गणपतकडे बघत) गप्प रे! मित्रांत एव्हढं चालतंच. (महिपताला बघत) फक्त एकाच प्रश्नाचं उत्तर दे! बाकी सगळे माफ समज.
महिपत : विचार कुठला प्रश्न आहे ते?
संपत : का रे ते अदानीला वीस हजार कोटी कुणी दिले असतील रे?